การเสื่อมโทรมของตัวเมืองและอาคารที่มีปัญหาในเมืองใหญ่ของแอฟริกาใต้ สองทศวรรษในศตวรรษที่ 21
การจัดการโครงการที่มีประสิทธิผลโดยรัฐบาลเมืองเป็นไปได้หรือไม่?
พัฒนา ราชวงศ์ มหาวิทยาลัยนเรศวร แปลและเรียบเรียงจาก H F Conradie, Elizabeth
J D Taylor & Elizabeth W E Shaidi (2020) Inner-city Decay and
Problem Buildings in Major South African Cities Two Decades Into the 21st
Century Is Effective Programme Management by City Governments Feasible? Administratio
Publica. Vol 28 No 3 September, pp.41-59.
ABSTRACT
The evaluation of managerial interventions is an
important instrument applied internationally to determine whether policy
objectives are being achieved. In this article, programme management of
inner-city decay and problem buildings by selected South African city
governments is evaluated. The article commences by providing the international
context, followed by theoretical perspectives on public sector programme
management. The importance of project management principles is emphasised,
culminating in an integrated public sector programme management framework in
which the Project Management Body of Knowledge principles are incorporated. The
legislative context for city governments to deal with the owners of problematic
properties is also described. As part of a case study approach, executive
councillors and managers were interviewed to obtain the primary data. The
findings were fed into a normative model for an inner-city turnaround strategy.
The article concludes with recommendations for improved programme management in
relation to inner-city decay and problem buildings.
การประเมินการแทรกแซงทางการจัดการเป็นเครื่องมือสำคัญที่นำไปใช้ในระดับนานาชาติเพื่อพิจารณาว่าวัตถุประสงค์เชิงนโยบายบรรลุผลหรือไม่ ในบทความนี้ ได้มีการประเมินโครงการจัดการอาคารทรุดโทรมและอาคารที่มีปัญหาในเขตเมืองโดยรัฐบาลเมืองที่ได้รับการคัดเลือกในแอฟริกาใต้ บทความเริ่มต้นด้วยการนำเสนอบริบทระหว่างประเทศ ตามด้วยมุมมองเชิงทฤษฎีเกี่ยวกับการจัดการโครงการภาครัฐ เน้นย้ำถึงความสำคัญของหลักการจัดการโครงการ และปิดท้ายด้วยกรอบการจัดการโครงการภาครัฐแบบบูรณาการ ซึ่งได้นำหลักการองค์ความรู้การจัดการโครงการ (Project Management Body of Knowledge) มาใช้ นอกจากนี้ยังได้อธิบายถึงบริบททางกฎหมายสำหรับรัฐบาลเมืองในการจัดการกับเจ้าของทรัพย์สินที่มีปัญหา แนวทางการศึกษาแบบกรณีศึกษานี้ ได้มีการสัมภาษณ์สมาชิกสภาบริหารและผู้จัดการเพื่อรวบรวมข้อมูลปฐมภูมิ ผลการวิจัยถูกนำไปประยุกต์ใช้ในรูปแบบเชิงบรรทัดฐานสำหรับกลยุทธ์การฟื้นฟูเขตเมือง บทความสรุปด้วยข้อเสนอแนะสำหรับการปรับปรุงการจัดการโครงการที่เกี่ยวข้องกับอาคารทรุดโทรมและอาคารที่มีปัญหาในเขตเมือง
บทนำ
เพื่อวัตถุประสงค์ของบทความนี้ ได้มีการประเมินการบริหารจัดการโครงการโดยรัฐบาลเมืองต่างๆ โดยพิจารณาจากปรากฏการณ์การทรุดโทรมของอาคารและปัญหาอาคารในเมืองต่างๆ ของแอฟริกาใต้ที่ได้รับการคัดเลือก แม้ว่าจะมีการสำรวจสถานการณ์การทรุดโทรมของอาคารและสถานการณ์ต่างๆ ในเขตเมืองชั้นใน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองเดอร์บัน โจฮันเนสเบิร์ก พริทอเรีย และเคปทาวน์ แต่ก็มีการศึกษากรณีศึกษาโดยละเอียด (2018/2019) ณ เทศบาลนครที่ได้รับการคัดเลือกในจังหวัดอีสเทิร์นเคป (เทศบาลเนลสัน แมนเดลา เบย์ ในเมืองพอร์ตเอลิซาเบธ) ซึ่งใช้เป็นพื้นที่สำหรับการศึกษาและรวบรวมข้อมูลปฐมภูมิ
เมื่อสองทศวรรษก่อน เขตเมืองเก่าส่วนใหญ่ในเมืองใหญ่ของแอฟริกาใต้ยังคงมีศักยภาพทางเศรษฐกิจและดึงดูดนักท่องเที่ยวทั้งคนในท้องถิ่นและชาวต่างชาติ แต่กลับพบการทรุดโทรมอย่างรุนแรงในสองทศวรรษหลังศตวรรษที่ 21 อาคารที่มีปัญหามักพบในบริบทของการทรุดโทรมของอาคารทั่วไปในเขตเมืองชั้นใน การขาดการจัดการขยะที่มีประสิทธิภาพ อาชญากรรมที่เพิ่มมากขึ้น การบังคับใช้กฎหมายที่ไม่เพียงพอ การให้บริการของเทศบาลที่ไม่มีประสิทธิภาพ ปัญหาสังคม และสภาพแวดล้อมทางสถาปัตยกรรมที่เสื่อมโทรม ล้วนเป็นลักษณะเด่นบางประการของการทรุดโทรมของอาคารในเขตเมืองชั้นใน หากไม่ดำเนินการแทรกแซงอย่างทันท่วงที พื้นที่ใจกลางเมืองจะยิ่งทรุดโทรมลงและกลายเป็นอันตรายยิ่งขึ้นสำหรับผู้อยู่อาศัยและนักท่องเที่ยว โอกาสในการพัฒนาเศรษฐกิจ อสังหาริมทรัพย์ และการท่องเที่ยว รวมถึงการสร้างงานที่รวดเร็วขึ้น ล้วนเป็นประโยชน์ที่อาจเกิดขึ้นจากกลยุทธ์การฟื้นฟูเมืองที่มีประสิทธิภาพ
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของทฤษฎีการบริหารรัฐกิจแบบใหม่ งานเขียนเกี่ยวกับการจัดการโครงการ และหลักการจาก Project Management Body of Knowledge ซึ่งสามารถนำไปประยุกต์ใช้ได้ทั้งในบริบทของแอฟริกาใต้และประเทศกำลังพัฒนาอื่นๆ
ระเบียบวิธีการศึกษา
คำถามหลักของการวิจัยคือ: ในบริบทของความเสื่อมโทรมของเขตเมืองชั้นใน และอ้างอิงถึงทฤษฎีการจัดการโครงการภาครัฐและกรอบกฎหมายที่เกี่ยวข้อง การจัดการโครงการที่เกี่ยวข้องกับอาคารที่มีปัญหาในเมืองต่างๆ ของแอฟริกาใต้มีประสิทธิภาพในระดับใด
ประสบการณ์ในเขตเทศบาลอ่าวเนลสันแมนเดลาในเมืองพอร์ตเอลิซาเบธได้รับการเน้นย้ำเป็นกรณีศึกษา การวิจัยแบบภาคตัดขวางนี้ได้รับการพัฒนาขึ้น เพื่อเป็นฉากหลังของการศึกษา ได้มีการวิเคราะห์เชิงทฤษฎีเกี่ยวกับการจัดการโครงการภาครัฐและการประเมินโครงการ รวมถึงการวิเคราะห์กฎหมายและข้อบังคับของเทศบาลที่เกี่ยวข้อง เทคนิคการสุ่มตัวอย่างที่ใช้คือการสุ่มแบบเจาะจง โดยมีสมาชิกสภาเทศบาลและผู้จัดการเทศบาล 16 คน ซึ่งรับผิดชอบโดยตรงในการบริหารจัดการเขตเมืองชั้นในและอาคารที่มีปัญหา ทำหน้าที่เป็นผู้ตอบแบบสอบถามในการสัมภาษณ์เชิงลึกแบบกึ่งโครงสร้าง พร้อมกับการสื่อสารติดตามผลเพื่อชี้แจง
งานวิจัยนี้เป็นการประเมิน โดยมีเป้าหมายเพื่อเรียนรู้บทเรียนเกี่ยวกับโครงการฟื้นฟูเมืองชั้นในที่ได้รับการปรับปรุงโดยรัฐบาลเมือง นักวิชาการที่กล่าวถึงด้านล่างนี้ได้อธิบายลักษณะและแนวทางของการประเมินโครงการภาครัฐได้อย่างเหมาะสม
Cloete, Wissink & De Coning (2011) ได้อธิบายเกี่ยวกับการประเมินโครงการนโยบาย คำถามต่อไปนี้เป็นแนวทางในการศึกษา: การประเมินโครงการคืออะไร? เหตุใดการประเมินนี้จึงมีความจำเป็น? วิธีการประเมินที่เหมาะสมคืออะไร? ขอบเขตของการประเมินควรเป็นอย่างไร? ระยะเวลาและกรอบเวลาใดที่เหมาะสมสำหรับการประเมิน? ข้อจำกัดใดบ้างที่ต้องพิจารณาเมื่อประเมินโครงการนโยบาย?
Boruch et al. (2016) ได้กำหนดประเด็นพื้นฐานที่สนับสนุนการประเมินโครงการส่วนใหญ่ โดยไม่คำนึงถึงสาขาวิชา หน่วยงาน หรือประเทศ ประเด็นเหล่านี้ ได้แก่: ลักษณะของปัญหาหรือประเด็นคืออะไร? หลักฐานที่เห็นได้ชัดของปัญหาคืออะไร? การแทรกแซงมีการนำวิธีการมาใช้เพื่อแก้ไขปัญหาอย่างไร? การแทรกแซงมีประสิทธิภาพหรือไม่? มีหลักฐานสนับสนุนความสำเร็จหรือไม่? การแทรกแซงที่คุ้มค่าหรือไม่? ผู้เขียนเหล่านี้มุ่งเน้นไปที่ความสำคัญของหลักฐาน รวมถึงการควบคุมคุณภาพ การตรวจสอบ การรายงาน และการจัดการเอกสารที่มีประสิทธิภาพ
การล่มสลายของพื้นที่ใจกลางเมือง - บริบทที่เป็นสากลทั่วโลก
ประเด็นเรื่องความเสื่อมโทรมในเขตเมืองชั้นในทางประวัติศาสตร์ และวิธีแก้ไขปัญหา เป็นประเด็นที่นักวิชาการให้ความสนใจมายาวนานหลายปี ต่อไปนี้คือมุมมองบางส่วนที่ได้รับการคัดเลือก
Grogan & Proscio (2001:55) อ้างถึงความสำเร็จของบริษัทและองค์กรพัฒนาชุมชนในเมืองสมัยใหม่ของอเมริกาบางแห่ง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าการคิดนอกกรอบ ไม่ใช่แค่รอรัฐบาล เป็นสิ่งสำคัญ ผู้เขียนชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของการที่ภาคธุรกิจยอมรับเขตเมืองชั้นในในฐานะโอกาสในการเติบโต รัฐบาลและภาคธุรกิจที่ทำงานร่วมกันแยกกันไม่สามารถแก้ไขวิกฤตในเขตเมืองชั้นในได้ แต่การผสมผสานระหว่างความร่วมมือระหว่างภาครัฐและเอกชน องค์กรไม่แสวงหาผลกำไรระดับรากหญ้า และความเต็มใจที่จะทดลอง ได้นำมาซึ่งแนวทางที่ดีที่สุดในการแก้ปัญหาในเขตเมือง ภาคธุรกิจได้รับการต้อนรับกลับเข้าสู่เขตเมืองชั้นใน หลังจากที่หน่วยงานรัฐบาลและเทคนิคใหม่ๆ ของตำรวจชุมชนได้ปราบปรามอาการผิดปกติทางสังคม ผลจากความพยายามเหล่านี้ ทำให้เมืองชั้นในกลายเป็นชุมชนที่มีความสำคัญอีกครั้ง ตั้งแต่คลีฟแลนด์และบอสตัน ไปจนถึงซานฟรานซิสโกและชิคาโก พวกเขาอ้างว่าแนวทางใหม่ที่กล้าหาญ (ครอบคลุมและหลายชั้น) ในการแก้ไขปัญหาเมืองเก่าแก่ สามารถมีประสิทธิภาพในการยกระดับเมืองชั้นในได้
Zapotosky & De Young (2016) รายงานเกี่ยวกับข้อเสนอโครงการเม็กซิโกซิตีของ Giuliani อดีตนายกเทศมนตรีนครนิวยอร์กในปี 2003 ซึ่งส่วนใหญ่เป็นข้อเสนอที่เขาเคยนำมาใช้ในนิวยอร์ก แนวทางที่ก้าวร้าวต่ออาชญากรรมเล็กๆ น้อยๆ เพิ่มการจับกุมและปรับเงินจำนวนมาก การฝึกอบรมตำรวจ และการไม่ยอมรับกราฟฟิตีและหน้าต่างแตกที่ทำให้ผู้อยู่อาศัยรู้สึกไม่มั่นคงในชุมชน แนวทางไม่ยอมรับนี้เป็นที่รู้จักกันดีทั่วโลก Andersen (2003) ได้ศึกษาเมืองในยุโรปบางแห่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหาที่พบในเขตเมืองที่เก่าแก่ที่สุด (ประวัติศาสตร์) ย่านเหล่านี้มีปัญหาทางกายภาพและทางสังคมที่เห็นได้ชัด ซึ่งทำลายภูมิทัศน์เมืองที่สวยงาม ผู้เขียนอธิบายว่าเหตุใดจึงเกิดความเสื่อมโทรมของเมืองและย่านที่ยากจนในบางพื้นที่ของเมือง รวมถึงผลกระทบต่อผู้อยู่อาศัยและเมืองโดยรวม Anderson ได้นำงานวิจัยเชิงประจักษ์เชิงลึกจากเดนมาร์กมาเปรียบเทียบงานวิจัยนี้กับงานวิจัยจากยุโรปและสหรัฐอเมริกา ผู้เขียนได้ผสมผสานทฤษฎีและระเบียบวิธีจากสาขาภูมิศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ (เกี่ยวกับกระบวนการเสื่อมโทรมของเมือง) และการวิจัยทางสังคม (เกี่ยวกับย่านที่ขาดแคลน) เพื่อให้ข้อมูลเชิงลึกที่กระจ่างแจ้ง ความสำคัญของรัฐบาลเมืองที่เข้มแข็ง เคารพและส่งเสริมการลงทุนและการฟื้นฟูอสังหาริมทรัพย์ รวมถึงการเฝ้าระวังความปลอดภัยอย่างเข้มงวดของหน่วยงานรัฐบาล เป็นเพียงส่วนหนึ่งของข้อเสนอแนะที่สำคัญที่นำเสนอ
สำนักงานพัฒนาเมืองโจฮันเนสเบิร์ก (Johannesburg Development Agency) ได้ประกาศแผนงานในปี 2018 เพื่อมุ่งเน้นการเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับเมืองชั้นในอันเก่าแก่แห่งนี้ ในฐานะศูนย์กลางธุรกิจและที่อยู่อาศัยที่สำคัญ และเป็นประตูสู่เครือข่ายการขนส่งหลักของเมือง เมืองชั้นในถือเป็นส่วนสำคัญต่อเครือข่ายบริการทางการเงินของภูมิภาคเกาเต็ง และเครือข่ายการค้าข้ามพรมแดนของทวีปแอฟริกา สำนักงานพัฒนาเมืองโจฮันเนสเบิร์กได้ประกาศแผนงานแบบแบ่งระยะเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับเขตเมืองชั้นใน แก้ไขปัญหาการสัญจร และปรับปรุงคุณภาพของสภาพแวดล้อมที่สร้างขึ้นทั่วเขตเมืองชั้นใน กิจกรรมเฉพาะด้านประกอบด้วยการบริหารจัดการการพัฒนาเขตเมืองชั้นในของโจฮันเนสเบิร์กผ่านการลงทุนในพื้นที่ที่เลือก การดูแลการลงทุนแบบบูรณาการของหน่วยงานเทศบาลและหน่วยงานเอกชนอื่นๆ และการอำนวยความสะดวกในการริเริ่มความร่วมมือ (Johannesburg Development Agency 2018)
Lekwot, Yakubu, Kwesaba & Sahabo (2558) รายงานเกี่ยวกับพื้นที่สลัมในเขตเมืองชั้นในที่เสื่อมโทรมอย่างหนักในเขตเมืองโจส ประเทศไนจีเรีย สลัม หมายถึง ชุมชนแออัดที่เกิดจากการบุกรุกของผู้คนในเขตเมือง การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อระบุลักษณะของสลัมและปัจจัยที่ส่งผลต่อความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม ในการศึกษานี้ แบบสอบถามได้ถูกแจกจ่ายไปยังครัวเรือนที่เลือกในพื้นที่ศึกษา ผลการศึกษาพบว่าขนาดครัวเรือนส่วนใหญ่ในสลัมที่เลือกอยู่ระหว่าง 5 ถึง 9 คน และจำนวนคนต่อห้องอยู่ระหว่าง 6 ถึง 7 คน ซึ่งบ่งชี้ว่าอัตราการครอบครองเฉลี่ยในสลัมที่เลือกนั้นสูง (ประชากรหนาแน่น) ห้องน้ำใช้ร่วมกันและอยู่ในสภาพทรุดโทรม ผนังและหลังคาของที่อยู่อาศัยส่วนใหญ่ในสลัมที่เลือกอยู่ในสภาพทรุดโทรม ผู้เขียนได้เสนอแนะให้มีการวางแผนการเปลี่ยนแปลงและพัฒนาทางเลือกใหม่ เพื่อปรับปรุงสภาพประชากรหนาแน่นและไม่ถูกสุขลักษณะ
มุมมองเชิงทฤษฎีเกี่ยวกับการบริหารจัดการโครงการภาคสาธารณะ
ในบริบทระดับโลกและระดับชาติ มักมีปัจจัยสำคัญหลายประการ (ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งประกอบกัน) ที่ทำให้เกิดความเสื่อมโทรมของเขตเมืองชั้นในและปรากฏการณ์อาคารที่มีปัญหาตามมา สำหรับข้อมูลสรุปของปัจจัยเหล่านี้ สามารถดูได้จากตารางที่ 2 อย่างไรก็ตาม ผู้เขียนได้เลือกกรอบทฤษฎีสำหรับการวิจัยนี้ คือ การจัดการโครงการภาครัฐ เนื่องจากแม้แต่ประเด็น “การจัดการโครงการที่ไม่ใช่โครงการ” (เช่น การทุจริต การขาดกฎระเบียบ การขาดเจ้าหน้าที่ตำรวจ) ก็ยังต้องได้รับการดูแลและแก้ไขเมื่อมีการเปิดตัวโครงการที่ครอบคลุมเพื่อแก้ไขปัญหาความเสื่อมโทรม
ในภาพรวมของการศึกษาวิจัยนี้ แนวคิดและความจำเป็นของนวัตกรรมในภาครัฐถือเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญ Bekkers, Edelenbos & Steijn (2014) เน้นย้ำถึงเส้นทางของนวัตกรรมที่องค์กรภาครัฐหลายแห่งได้เริ่มต้นในศตวรรษที่ 21 ผู้เขียนเหล่านี้ไม่ได้มุ่งเน้นที่การปรับปรุงบริการและกระบวนการสาธารณะให้ทันสมัย ซึ่งมักเป็นแนวคิดหลักในวรรณกรรมเกี่ยวกับการบริหารรัฐกิจแบบใหม่ แต่เน้นย้ำถึงความจำเป็นของรัฐบาลที่ชอบธรรมและการลงทุนเพื่อเชื่อมโยง “ศักยภาพ” เข้าด้วยกัน ในการอภิปรายเกี่ยวกับความท้าทายทางสังคมและการสร้างสรรค์ร่วมกัน การจัดองค์กรตนเอง และการปกครองที่ดี (meta-governance) นักวิชาการเหล่านี้รายงานว่ารัฐบาลกำลังศึกษากลไกการประสานงานที่เกี่ยวข้อง เช่น ตลาดและชุมชน ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการจัดสรรคุณค่าสาธารณะและบริการ โปรแกรม และโครงการที่เกี่ยวข้อง การเปลี่ยนแปลงบทบาทและหน้าที่ของการบริหารรัฐกิจมาพร้อมกับผลกระทบเชิงปฏิบัติและความท้าทายต่อนวัตกรรม (Bekkers et al. 2014:242)
ยกตัวอย่างเช่น แนวปฏิบัติด้านนวัตกรรมทางสังคมและชุมชน ซึ่งพบในการริเริ่มเขตพัฒนาเมืองและสมาคมอัตราพิเศษในเขตเมืองชั้นในของแอฟริกาใต้ ล้วนแสดงให้เห็นถึงการจัดองค์กรตนเองของภาคประชาสังคมตามที่ Bekkers et al. (2014: 243) กล่าวถึง แนวปฏิบัติเหล่านี้ควรเชื่อมโยงกับรูปแบบการกำกับดูแลแบบใหม่ที่กำลังพิจารณาอยู่ ขณะที่สังคมและรัฐบาลกำลังเผชิญกับความท้าทายใหม่ๆ ที่ซับซ้อน ในเขตเมืองชั้นในของแอฟริกาใต้ รัฐบาลและชุมชนกำลังเริ่มสร้างรูปแบบการให้บริการรูปแบบใหม่ โดยกระจายความรับผิดชอบและหน้าที่ต่างๆ และจัดสรรในรูปแบบที่แตกต่างไปจากรูปแบบการให้บริการภาครัฐแบบเดิม (Conradie 2020: 22)
นักวิจัยมุ่งเน้นไปที่ทฤษฎีการจัดการโครงการ โดยเน้นย้ำถึงประโยชน์ของหลักการและแนวปฏิบัติการจัดการโครงการในบริบทการจัดการโครงการของภาครัฐ เมื่อพิจารณาปรากฏการณ์ความเสื่อมโทรมและการสร้างปัญหาในเขตเมืองชั้นในอย่างถี่ถ้วน จะเห็นได้ชัดว่าแนวทางแก้ไขปัญหาส่วนใหญ่สามารถหาได้จากการประยุกต์ใช้แนวปฏิบัติการจัดการโครงการและโครงการของภาครัฐอย่างมีประสิทธิภาพ การบริหารจัดการโครงการมีความสำคัญในระดับพื้นฐาน เนื่องจากจำเป็นต้องมีการแทรกแซงเชิงกลยุทธ์และการบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพเป็นระยะเวลานาน การบริหารจัดการโครงการจึงเป็นสิ่งจำเป็น เพราะเมื่อใดก็ตามที่โครงการต่างๆ ประสบความสำเร็จ ปัจจัยสำคัญหลายประการที่สังเกตได้คือการวางแผนที่แม่นยำ รวมถึงความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่ที่จะปฏิบัติตามกรอบเวลา งบประมาณ และมาตรฐานที่กำหนดไว้ล่วงหน้าในการดำเนินการตามแผน เป็นไปได้ยากที่รัฐบาลเมืองหรือเทศบาลใดๆ จะแก้ไขปัญหาอาคารทรุดโทรมและอาคารที่มีปัญหาภายในเมืองได้สำเร็จ หากไม่ส่งผลกระทบต่อสมรรถนะการบริหารจัดการที่เกี่ยวข้อง ซึ่งรวมถึงการบริหารจัดการโครงการให้ประสบความสำเร็จ (Conradie 2020:24)
การจัดการโครงการในบริบทของการศึกษานี้ หมายถึงการจัดการกรณีศึกษา (โครงการ) หลายกรณีพร้อมกันโดยสภาเมือง นอกจากนี้ เมื่อมีการดำเนินการแทรกแซงเพื่อฟื้นฟูเมืองชั้นในเป็นระยะเวลานาน การจัดการโครงการมักจะเกิดขึ้น Gildenhuys (2004:194) กล่าวถึงความสำคัญของ “การวางแผนโครงการในฐานะโครงการปฏิบัติการสำหรับการนำไปปฏิบัติโดยหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง” ของนโยบายรัฐบาล
Qing (2016:44) นำเสนอมุมมองเกี่ยวกับการจัดการโครงการในฐานะการประยุกต์ใช้การจัดการแบบใหม่และกำลังเติบโต ซึ่ง “ช่วยให้สามารถจัดการโครงการหลายโครงการที่เชื่อมโยงกันได้อย่างครอบคลุม” ซึ่งแตกต่างจากการจัดการโครงการแบบดั้งเดิมที่โครงการต่างๆ จะถูกจัดการแยกกันและแยกจากกัน ผู้เขียนตั้งสมมติฐานว่าความสำคัญของการจัดการโครงการกำลังเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาครัฐ Qing ได้ประยุกต์ใช้การวิเคราะห์เครือข่ายสังคมเพื่อสำรวจวิธีที่ความร่วมมือได้รับผลกระทบจาก “ความผูกพันขององค์กร การจัดกลุ่มโครงการ และความใกล้ชิดทางกายภาพ” ของบุคลากรของพันธมิตร
บทความชิ้นนี้เน้นย้ำถึงแนวโน้มล่าสุดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระดับสูงระหว่างองค์กรในบริบทของการจัดการโครงการ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ วิธีการเพิ่มประสิทธิภาพของความร่วมมือของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในบริบทของการจัดการโครงการ แนวคิดที่ว่าโครงการต่างๆ เช่นเดียวกับโครงการต่างๆ ก็มีวงจรชีวิต (life cycle) นั้นถูกต้อง เนื่องจากโครงการต่างๆ ก็มีการเริ่มต้น วางแผน ดำเนินการ และปิดโครงการไปพร้อมๆ กัน แม้ว่าโดยปกติแล้วโครงการต่างๆ จะดำเนินการในระยะยาว แต่โครงการต่างๆ อาจใช้เวลาเพียงไม่กี่เดือน ในแง่หนึ่ง ลักษณะของโครงการที่ดำเนินอยู่และในระยะยาว ซึ่งผู้มีส่วนได้ส่วนเสียร่วมมือกันเพื่อบรรลุวัตถุประสงค์โดยใช้เครือข่าย และในอีกแง่หนึ่ง แนวทางการจัดการโครงการเพื่อจัดการกับปัญหาเฉพาะที่เกิดขึ้นในระยะสั้น ถือเป็นแนวทางการจัดการโครงการภาครัฐที่มีประสิทธิภาพในอุดมคติ (Conradie 2020:26)
Van der Waldt (2011:72) สนับสนุนมุมมองที่ว่าโครงการภาครัฐจะไม่มีประสิทธิภาพหากไม่ได้นำหลักการ ระเบียบวินัย และเทคนิคการบริหารโครงการมาใช้อย่างเหมาะสม เทคนิคเหล่านี้อาจรวมถึงการประยุกต์ใช้โครงสร้างการแบ่งงาน แผนภาพเครือข่าย วิธีเส้นทางวิกฤต และแผนภูมิแกนต์
เมื่อประเมินการจัดการโครงการในบริบทเฉพาะ จุดเริ่มต้นควรเป็นว่า “การจัดการโครงการ” คืออะไร และ “การจัดการโครงการที่มีประสิทธิภาพ” หมายถึงอะไร ดังนั้นจึงจำเป็นต้องวิเคราะห์มุมมองทางทฤษฎีเชิงวิชาการเกี่ยวกับการจัดการโครงการ การวิเคราะห์ผลงานของนักวิทยาศาสตร์ที่ได้รับการยอมรับในระดับนานาชาติจะช่วยระบุลักษณะสำคัญและหลักการของการจัดการโครงการและโครงการภาครัฐที่มีประสิทธิภาพ ดังที่ได้กล่าวไปแล้ว การจัดการโครงการภาครัฐและการจัดการโครงการภาครัฐเป็นสาขาวิชาที่เชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิด และการจัดการโครงการที่มีประสิทธิภาพจะเกิดขึ้นไม่ได้หากปราศจากการบูรณาการความรู้และเทคนิคการจัดการโครงการ (Conradie 2020:32)
Xuza and Swilling (อ้างอิงใน Van Donk, Swilling, Pieterse & Parnel 2011:263–267) กล่าวถึงความสำคัญของการที่ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียภายนอกรัฐบาลร่วมมือกับหน่วยงานรัฐบาลในโครงการต่างๆ ที่มุ่งกระตุ้นการพัฒนาเศรษฐกิจ การลงทุน และการสร้างงาน มีการสำรวจบทบาทขององค์กรพัฒนาเอกชน หน่วยงานพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นระดับเทศบาล เวทีพัฒนา หน่วยงานผู้บริจาค และหน่วยงานพัฒนา รวมถึงศึกษาแนวทางต่างๆ เพื่อส่งเสริมการทำงานร่วมกัน (Van Donk et al. 2011)
ในสถานการณ์ที่ความเสื่อมโทรมของเขตเมืองชั้นในและความท้าทายในการสร้างปัญหากำลังเพิ่มขึ้น เช่น ในเขตเซ็นทรัล พอร์ตเอลิซาเบธ และที่กำลังพิจารณากลยุทธ์การฟื้นฟู สิ่งสำคัญคือต้องได้รับการสนับสนุนจากพันธมิตรด้านการพัฒนาและผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่เกี่ยวข้องทั้งหมด เพื่อให้การร่วมผลิตบริการสาธารณะและโครงการริเริ่มการพัฒนาได้รับการสนับสนุนและทรัพยากรที่จำเป็น (Conradie 2020: 32) พันธมิตรผู้ริเริ่ม เช่น สมาคมผู้อยู่อาศัยพิเศษหรือองค์กรเจ้าของทรัพย์สิน ควรพิจารณาแนวทางที่ซับซ้อนน้อยกว่า นั่นคือการตกลงความร่วมมือกับพันธมิตรแบบทวิภาคีและค่อยเป็นค่อยไป แทนที่จะพยายามหาฉันทามติแบบพหุภาคีระหว่างผู้มีบทบาทจำนวนมากที่มีวาระและผลประโยชน์ทางการเมืองที่แตกต่างกัน (Special Rating Association 2019)
ในงานวิจัยสำคัญเกี่ยวกับสถานะของการจัดการสาธารณะเชิงกลยุทธ์ในทศวรรษที่สองของศตวรรษที่ 21 Joyce, Bryson & Holzer (2014) ได้นำเสนอข้อมูลเชิงลึกที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างองค์กรและความสามารถในการจัดการในระดับรัฐบาลระดับชาติและระดับรอง (ระดับจังหวัด) มีการสำรวจมิติเชิงกลยุทธ์ของเครือข่าย ความร่วมมือ และการจัดการโครงการ เช่นเดียวกับการวางแผนเชิงกลยุทธ์และระบบการจัดการสาธารณะอื่นๆ
Mandell, Keast & Agranoff (2013) ตั้งสมมติฐานว่าหน่วยงานภาครัฐจำเป็นต้องตระหนักว่า “การดำเนินธุรกิจตามปกติ” นั้นไม่ดีพอ และผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในโครงการภาครัฐจำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากผลผลิตและนวัตกรรมที่เพิ่มขึ้นจากพันธมิตรในเครือข่าย จำเป็นต้องมีกฎเกณฑ์ความร่วมมือใหม่ๆ โดยยึดหลักการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน เมื่อชุมชนดำเนินการในบริบทท้องถิ่นของตนเพื่อแก้ไขปัญหาที่ดูเหมือนจะแก้ไขไม่ได้ ซึ่งเกี่ยวข้องกับความเสื่อมโทรมของตัวเมืองชั้นในและอาคารที่มีปัญหาซึ่งลุกลามเกินการควบคุม แนวทางที่สร้างสรรค์และมีกลยุทธ์จึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง โครงการริเริ่มเพื่อการปรับปรุงเมืองเริ่มกำหนดให้หน่วยงานภาครัฐต้องรับผิดชอบงานส่วนหนึ่ง โดยมีเงื่อนไขว่ารัฐบาลท้องถิ่นต้องดำเนินการอีกส่วนหนึ่งเพื่อประโยชน์ของสังคม (Conradie 2020:33)
การจัดการโครงการภาครัฐถือเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างชัดเจนเมื่อรัฐบาลเมืองตัดสินใจหยุดยั้งและฟื้นฟูสภาพความเสื่อมโทรมของเมืองชั้นใน การแทรกแซงด้านสิ่งแวดล้อม (เช่น การจัดการขยะ) และความปลอดภัย (เช่น การปรากฏตัวของเจ้าหน้าที่ตำรวจและระบบกล้องวงจรปิด) เป็นระยะเวลานาน ซึ่งกลุ่มผลประโยชน์ทั้งภาครัฐ ภาคเอกชน และชุมชนร่วมมือกันอย่างมีประสิทธิภาพ ถือเป็นพื้นฐานสำคัญ ผู้จัดการโครงการที่ทุ่มเทในรัฐบาลเมือง รวมถึงหน่วยงานที่มุ่งมั่นในการจัดการกับทรัพย์สินที่มีปัญหา ถือเป็นแนวปฏิบัติที่ดีในระดับนานาชาติ
การประยุกต์ใช้องค์ความรู้การจัดการโครงการในการบริหารจัดการโครงการภาคสาธารณะ
ขอเสนอว่าการจัดการโครงการภาครัฐให้ประสบความสำเร็จนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย หากปราศจากการบูรณาการและการประยุกต์ใช้หลักการจัดการโครงการที่เป็นที่ยอมรับในการวางแผนและดำเนินโครงการ ผลงานวิชาการที่ได้รับการคัดเลือกต่อไปนี้แสดงให้เห็นถึงความเกี่ยวข้องของหลักการดังกล่าว กรอบทฤษฎีพื้นฐานของสาขาวิชาการจัดการโครงการนี้เรียกว่า องค์ความรู้การจัดการโครงการ (Project Management Body of Knowledge: PMBOK) ซึ่งเป็นรากฐานทางทฤษฎีที่พัฒนาโดยสถาบันการจัดการโครงการ (Project Management Institute) ในเมืองฟิลาเดลเฟีย สหรัฐอเมริกา ตำราและหลักสูตรฝึกอบรมด้านการจัดการโครงการส่วนใหญ่อ้างอิงความรู้ 10 ด้านที่มีอยู่ใน PMBOK (PMBOK Guide 2013:4)
Gido & Clements (2015:4) ระบุว่า โครงการคือความพยายามที่จะ "บรรลุวัตถุประสงค์เฉพาะผ่านชุดกิจกรรมที่เชื่อมโยงกันอย่างเฉพาะเจาะจง" และโดยการใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพ ผู้เขียนเหล่านี้ตั้งสมมติฐานว่า "โครงการมีกรอบเวลาหรือช่วงชีวิตที่จำกัด" Burke (2011:367) ให้คำจำกัดความของการจัดการโครงการว่าคือการจัดการโครงการโดยใช้หลักการจัดการโครงการ เครื่องมือ และเทคนิคการวางแผนและควบคุมพิเศษ Burke ยังอ้างถึงนิยามในตำราเรียนว่า “การประยุกต์ใช้ความรู้ ทักษะ เครื่องมือ และเทคนิคต่างๆ ในกิจกรรมโครงการ” เพื่อตอบสนองความต้องการและความคาดหวังของผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย
Van der Waldt (2011:69) มีส่วนสนับสนุนแนวคิดที่เป็นประโยชน์ต่อการจัดการโครงการภาครัฐ โดยอ้างอิงถึงข้อถกเถียงเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างการประยุกต์ใช้การจัดการในภาครัฐและภาคเอกชน Van der Walt เน้นย้ำว่า แม้ว่าจะมีการนำหลักการ วิธีการ เทคนิค และระเบียบวิธีแบบเดียวกันมาใช้ แต่บริบทการประยุกต์ใช้ในภาครัฐนั้นแตกต่างกัน การนำกระบวนการและขั้นตอนการจัดการโครงการไปใช้ในภาครัฐมีความซับซ้อนมากกว่าในภาคเอกชนเนื่องจากลักษณะของโครงการภาครัฐ Van der Waldt ได้ระบุลักษณะเฉพาะของโครงการภาครัฐไว้ดังนี้ บริบททางการเมือง ระดับสมรรถนะ เป้าหมายเฉพาะ วัฒนธรรมการจัดการ วัฒนธรรมองค์กร กรอบกฎหมาย ความโปร่งใส ความรับผิดชอบ และลูกค้าของโครงการ
การกำหนดขอบเขต กรอบเวลาที่เข้มงวด และการควบคุมงบประมาณ ถือเป็นจุดเด่นของการบริหารจัดการโครงการที่มีประสิทธิภาพ โครงการภาครัฐก็ไม่สามารถมีประสิทธิผลได้หากปราศจากการใส่ใจในประเด็นเหล่านี้อย่างเพียงพอ ซึ่งเรียกว่าข้อจำกัดสามประการ สำหรับโครงการฟื้นฟูเมืองชั้นในที่มีประสิทธิภาพ ขอบเขตที่ชัดเจน (เช่น ในรูปแบบของเขตพื้นที่ที่สามารถบริหารจัดการได้เพื่อการพัฒนาตามพื้นที่) แนวทางที่มีกรอบเวลาครอบคลุมทุกด้านของโครงการทั้งหมด และการจัดสรรงบประมาณ (และการควบคุม) ของเทศบาลอย่างเพียงพอ ถือเป็นประเด็นสำคัญที่ต้องพิจารณา
การประยุกต์ใช้ความรู้พื้นฐาน 10 ด้านการจัดการโครงการ (PMBOK) ในขั้นตอนการเริ่มต้น การวางแผน และการดำเนินการของโครงการภาครัฐนั้นไม่เพียงแต่เป็นไปได้เท่านั้น แต่ยังมีความสำคัญอีกด้วย และผู้เขียนบทความนี้ได้เสนอแนวคิดนี้ว่าเป็นทฤษฎีการจัดการสาธารณะแบบใหม่ นั่นคือ การสร้างองค์ความรู้ใหม่ (Conradie 2020:55)
บริบททางกฎหมาย
กรอบรัฐธรรมนูญและกฎหมายที่เกี่ยวข้องมีความสำคัญอย่างยิ่งเมื่อรัฐบาลเมืองจำเป็นต้องจัดการกับปัญหาความเสื่อมโทรมของอาคารในเมืองและเจ้าของอาคารที่มีปัญหา นักวิจัยได้ระบุถึงทางเลือกทางกฎหมายเชิงกลยุทธ์ในการแก้ไขที่รัฐบาลเมืองสามารถดำเนินการได้เมื่อต้องจัดการกับเจ้าของอาคารที่มีปัญหาที่ละเมิดกฎหมาย ดังที่แสดงในตารางที่ 1 (Conradie 2020:56)
มาตรา 25 ของรัฐธรรมนูญแห่งสาธารณรัฐแอฟริกาใต้ 1996 กำหนดหลักนิติธรรมและหลักการที่เกี่ยวข้องกับสิทธิในทรัพย์สินและความเป็นเจ้าของ โดยอ้างถึงความผิดกฎหมายในการยึดทรัพย์สินของผู้อื่นโดยพลการ ข้อเสนอปัจจุบันที่รัฐสภาแอฟริกาใต้กำลังพิจารณาเพื่อแก้ไขมาตรา 25 ของรัฐธรรมนูญเพื่อให้สามารถเวนคืนทรัพย์สินได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย อาจส่งผลกระทบต่อการเวนคืนอาคารร้างในเมือง หากกฎหมายมีผลบังคับใช้
กฎหมายระดับชาติที่ระบุไว้ในตารางที่ 1 ถือได้ว่ามีความเกี่ยวข้องเมื่อรัฐบาลเมืองต่างๆ ในแอฟริกาใต้จำเป็นต้องจัดการกับอาคารที่มีปัญหาในเขตเมือง โดยการดำเนินการแก้ไขกับเจ้าของอาคารที่ละเมิดกฎหมายดังกล่าว ประเด็นต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายแต่ละฉบับที่เป็นประโยชน์ต่ออาคารที่มีปัญหาได้ระบุไว้ในคำสำคัญ/วลีในตาราง
ตารางที่ 1
กฎหมายระดับชาติที่ใช้บังคับกับอาคารที่มีปัญหาภายในเมือง
ข้อบังคับเทศบาลหลายฉบับ ซึ่งบังคับใช้โดยรัฐบาลเมืองในแอฟริกาใต้ สามารถนำมาบังคับใช้เพื่อแก้ไขปัญหาอาคารที่มีปัญหาได้
โดยทั่วไปแล้ว ประชาชนต้องปฏิบัติตามข้อบังคับและเทศบาลต้องเป็นผู้บังคับใช้ ข้อบังคับเหล่านี้มักถูกบังคับใช้หลังจากได้รับข้อร้องเรียนจากสมาชิกในชุมชน
ในกรณีที่เจ้าของอาคารและทรัพย์สินที่มีปัญหาไม่ดำเนินการซ่อมแซมตามที่ต้องการ สามารถส่งเรื่องไปยัง
“หน่วยงานอาคารที่มีปัญหา” ของรัฐบาลเมืองได้ (Conradie 2020: 64)
เพื่อความชัดเจน รัฐบาลเมืองหรือเทศบาลขนาดใหญ่ของแอฟริกาใต้ไม่ได้กำหนด “กฎหมายอาคารที่มีปัญหา” เฉพาะเจาะจงไว้ และแม้ว่าเคปทาวน์จะประกาศใช้กฎหมายดังกล่าวในปี 2010 แต่เทศบาลเนลสัน แมนเดลา เบย์ ในเมืองพอร์ตเอลิซาเบธ เพิ่งจะปฏิบัติตามในปี 2018
หลังจากใช้เวลาหลายปีในการร่างกฎหมาย ในที่สุดเทศบาลเนลสัน แมนเดลา เบย์ ก็ประกาศใช้กฎหมายอาคารที่มีปัญหาในเดือนสิงหาคม 2018 เพื่อระบุ ควบคุม และจัดการอาคารและที่ดินที่ทรุดโทรมและมีปัญหาในเขตพื้นที่ เพื่อปกป้องและส่งเสริมผลประโยชน์ของประชาชนทุกคนในเขตมหานครเนลสัน แมนเดลา เบย์ (Nelson Mandela Bay Municipality 2018) อย่างไรก็ตาม ระบบองค์กรที่มีความสามารถในการบังคับใช้กฎหมายดังกล่าวยังคงไม่ได้รับการพัฒนา (Conradie 2020: 65) การพัฒนาศักยภาพในการบังคับใช้กฎหมายเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ของรัฐบาลเมืองในการต่อสู้กับการเสื่อมโทรมของอาคารภายในเมืองและอาคารที่มีปัญหาภายในเมืองถือเป็นสิ่งสำคัญเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้กฎหมายอาคารที่มีปัญหาในเมืองพอร์ตเอลิซาเบธทั้งหมดถูกมองว่าเป็นการเสียเวลาและทรัพยากรของผู้เสียภาษี
การวิเคราะห์ข้อมูล
เพื่อวัตถุประสงค์ในการรวบรวมข้อมูล จึงได้ใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ซึ่งประกอบด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกแบบกึ่งโครงสร้างกับผู้นำทางการเมืองและผู้บริหารในเขตเทศบาลที่เลือก การวิเคราะห์เนื้อหาเชิงประเด็นและแนวปฏิบัติการเข้ารหัสที่เกี่ยวข้องถูกนำมาใช้ในการวิเคราะห์และตีความข้อมูลที่รวบรวมได้
นักวิจัยได้ระบุหมวดหมู่ข้อมูลและแก่นเรื่องที่เกิดขึ้นใหม่จากชุดข้อมูลขนาดเล็กที่นำเสนอเป็นส่วนหนึ่งของรอบแรกของการเข้ารหัส หมวดหมู่และแก่นเรื่องต่างๆ สอดคล้องอย่างใกล้ชิดกับผลลัพธ์ของรอบแรกของการเข้ารหัส ทำให้มั่นใจได้ว่าการวิเคราะห์มีความชัดเจนและมีเหตุผล โดยไม่เบี่ยงเบนไปจากข้อมูลที่สร้างขึ้นในขั้นต้น แก่นเรื่องที่เกิดขึ้นใหม่ได้รับการระบุจากคำอธิบายของผู้ตอบแบบสอบถาม และสาเหตุ แนวทางแก้ไข และการดำเนินการที่เกี่ยวข้องกับอาคารที่มีปัญหาและความเสื่อมโทรมของตัวเมืองชั้นใน
ตารางที่ 2
สาเหตุและแนวทางแก้ไขที่เกี่ยวข้องกับการทรุดโทรมและอาคารที่มีปัญหาภายในเมือง
|
Causes of
inner-city decay and problem
buildings. |
Solutions to
inner-city decay and problem
buildings. |
|
Political and managerial ·
Widely reported political instability (e.g. cities of Port Elizabet
and Pretoria) and lack of competent managerial execution at the city
government level. ·
Corrupt practices and skewed focus of municipalities, with the
resultant lack of the required municipal budget allocation towards an
inner-city turnaround programme |
The causes as presented in the column on the left
should be addressed. Addressing rampant corruption is a difficult and complex
challenge. The ensuing solutions need to be considered. ·
An inner-city improvement strategy needs to be launched, located
within the Municipal Manager’s Office and driven transversally. ·
Network and stakeholder collaboration, based on a rapport between
leading individuals who are diplomatic, innovative and creative, must be
promoted. ·
Unified vision of a long-term focus within geographically manageable
(small) development precincts. For example, in the case study city of Port
Elizabeth, the Central area could be divided into six to twelve city
improvement precincts. Each precinct should have a particular functional
focus, for example, tourism, retail, education, mixed-use. Public and other
stakeholders should align their resources per precinct for a long-term
solution to inner-city decay and problem buildings. ·
Co-production of public services where the private, community,
academic and municipal sectors join hands per project, but within the
framework of a broad, ongoing, inner-city improvement programme. Effective
application of public sector programme and project management practices is
crucial to be effective in turning around inner-city decay. ·
Residents’ and property owners’ collective organisations can make a
difference to a turnaround, given the apparent lack of effective political
leadership. ·
Inclusion of budgetary resource allocation in municipal spending
plans. |
|
Municipal and government roles ·
Ineffective, uncoordinated and incoherent municipal by-law
enforcement due to political and managerial instability and/or corruption. ·
Ineffective law enforcement generally. ·
Lack of legal and financial sanctions for transgressing property
owners and community members. ·
Lack of a dedicated problem buildings unit and expert project manager
at the city government, with enforcement capacity (managed, staffed and
resourced). ·
Lack of a declared precinct-based city improvement programme
(including a problem buildings unit) and expert programme manager, with
alignment of stakeholder focus and resources, incentives and overlay zones. ·
An ineffective waste management programme. ·
An ineffective crime management programme. ·
Municipal budget constraints (limits municipal action). |
|
|
Inhabitants ·
Loitering and littering in the streets. ·
Selling drugs on the streets. ·
Prostitution and other social ills |
|
|
Property and business owners ·
Insufficient pressure on the municipality for acceptable municipal
service delivery and law/by-law enforcement. ·
Ruthless and/or irresponsible property owners allowing their
buildings to be invaded and/or become dilapidated, whether purposefully or
not. |
ประเด็นต่างๆ ที่นำมาใช้ในกรณีศึกษานี้ ล้วนมีความเกี่ยวข้องโดยตรงและส่งผลต่อการมีอยู่ของโครงการเทศบาลที่สอดคล้องกันเพื่อแก้ไขปัญหาในเขตเมืองชั้นในหรือไม่
หมวดหมู่การวิเคราะห์ข้อมูลหลักที่นักวิจัยระบุมีดังนี้ (Conradie 2020: 151):
·
ปัจจัยพื้นฐานทั่วไป นั่นคือ การจัดลำดับความสำคัญของความเสื่อมโทรมในเขตเมืองชั้นในและการจัดการกับอาคารที่มีปัญหา
ความเชื่อมโยงที่แยกไม่ออกระหว่างความเสื่อมโทรมและทรัพย์สินที่เป็นปัญหา ความเสี่ยงทางการเมือง
เศรษฐกิจ สังคม และการเงินที่รุนแรงซึ่งเกี่ยวข้องกับการปล่อยให้ความเสื่อมโทรมและการเน่าเปื่อยในเขตเมืองชั้นในหยั่งราก
·
สาเหตุของปัญหา – ดูตารางที่ 2
· แนวทางแก้ไขปัญหา – ดูตารางที่ 2
ตารางที่ 2 นำเสนอประเด็นหลักที่เกิดขึ้น (สาเหตุและแนวทางแก้ไข) ซึ่งเกิดจากการศึกษา
ผลลัพธ์ของการศึกษา
เหตุผลที่ไม่มีโครงการประสานงานจากส่วนกลางเพื่อแก้ไขปัญหาอาคารที่มีปัญหาและความเสื่อมโทรมของเขตเมืองชั้นในในเขตเทศบาลอ่าวเนลสันแมนเดลานั้นยังไม่ชัดเจน การศึกษาเผยให้เห็นถึงความจำเป็นของโครงการดังกล่าว (Conradie 2020:230) ประโยชน์ของโครงการที่ประสบความสำเร็จในการฟื้นฟูเขตเมืองชั้นในอาจคุ้มค่าอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นการพัฒนาเศรษฐกิจและการลงทุนในท้องถิ่น การพัฒนาการท่องเที่ยว การลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์ รายได้จากภาษีทรัพย์สินที่เพิ่มขึ้นสำหรับเขตเมือง การสร้างงาน และการสร้างเขตเมืองชั้นในของแอฟริกาที่ชาญฉลาดและเจริญรุ่งเรือง
ผลการวิจัยชี้ให้เห็นว่าปัจจัยต่างๆ เช่น ภาวะผู้นำทางการเมืองที่ไม่มีประสิทธิภาพ ความไม่มั่นคงทางการเมือง การขาดความต่อเนื่องในภาวะผู้นำของเทศบาล (สมาชิกสภาและผู้จัดการ) การเมืองที่ซับซ้อน ความท้าทายที่เกี่ยวข้องกับความร่วมมือภายในเทศบาลและผู้มีส่วนได้ส่วนเสียภายนอก ความรู้และทักษะในการบริหารจัดการโครงการและโครงการที่ไม่เพียงพอ ล้วนเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนา ผลการศึกษาเพิ่มเติมประกอบด้วยการขาดความคิดริเริ่ม การบังคับใช้กฎหมายและข้อบังคับที่ไม่เพียงพอ การให้บริการของเทศบาลที่ไม่เพียงพอ เจ้าของทรัพย์สินที่มีปัญหาที่ดูเหมือนจะฉวยโอกาส การแสวงหาประโยชน์จากการขาดกฎหมายและระเบียบที่เพียงพอของผู้อพยพที่ไม่มีเอกสาร และการขาดแคลนความเชี่ยวชาญและความรู้โดยทั่วไป ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเป็นสาเหตุของความเสื่อมโทรมของเขตเมืองชั้นในและอาคารที่มีปัญหาจำนวนมากในย่านชานเมืองเซ็นทรัล พอร์ตเอลิซาเบธ จำเป็นต้องกล่าวถึงว่า แม้จะไม่เหมือนกัน แต่ความเสื่อมโทรมของเขตเมืองชั้นในและปรากฏการณ์อาคารที่มีปัญหาที่เกิดขึ้นพร้อมกันนั้น พบได้ในเมืองใหญ่ส่วนใหญ่ของแอฟริกาใต้ สาเหตุดูเหมือนจะคล้ายคลึงกัน ผลการศึกษาที่ได้จากการศึกษาครั้งนี้สามารถนำไปประยุกต์ใช้ หรืออย่างน้อยที่สุดสามารถนำไปประยุกต์ใช้กับเขตเมืองชั้นในและรัฐบาลเมืองต่างๆ ที่จัดการกับปัญหาที่คล้ายคลึงกันในเมืองอื่นๆ ได้ (Conradie 2020:165)
ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับวิธีที่รัฐบาลเมืองสามารถบรรลุความสำเร็จในการเปลี่ยนแปลงภายในเมือง
ในการบริหารเมืองที่มีปัญหา ประชาชนและเจ้าของทรัพย์สินจำเป็นต้องจัดตั้งองค์กรอย่างเป็นทางการ และปกป้องตนเองและทรัพย์สินจากการถูกละเลยและการเสื่อมโทรม เทศบาลจำเป็นต้องถูกกดดันให้จัดหาและปรับปรุงบริการสาธารณะที่สำคัญ และควรตรวจสอบให้แน่ใจว่ามีการปราบปรามอาชญากรรมโดยประสานงานกับสำนักงานตำรวจแอฟริกาใต้ (Conradie 2020:161)
การบริหารเมืองสามารถส่งเสริมการเปลี่ยนแปลงเชิงบวกในบริบทของเมืองชั้นในที่กำลังเสื่อมโทรมได้ด้วยการริเริ่ม ดังที่แสดงในรูปที่ 1 แผนริเริ่มเหล่านี้ควรได้รับการดำเนินการในระยะยาว
ภาพที่ 1 บทบาทเฉพาะของรัฐบาลเมืองในการเปลี่ยนแปลงภายในเมือง
สรุป
ในบริบทที่รัฐบาลเมืองจำเป็นต้องฟื้นฟูสภาพความเสื่อมโทรมของเขตเมืองชั้นใน การบริหารจัดการโครงการภาครัฐที่มีประสิทธิภาพจึงเป็นองค์ประกอบสำคัญของกลยุทธ์ที่ประสบความสำเร็จ ซึ่งสอดคล้องกับแนวปฏิบัติที่ดีในระดับสากล การจัดกลุ่มผลประโยชน์และผู้มีส่วนได้ส่วนเสียภายในรัฐบาลเมืองให้สอดคล้องกับกลุ่มผลประโยชน์ในภาคเอกชนและภาคชุมชน ถือเป็นก้าวสำคัญอันดับแรกที่ต้องดำเนินการ การจัดสรรทรัพยากรที่เพียงพอในรูปแบบระยะยาวที่ยั่งยืนคือขั้นตอนต่อไปที่สมเหตุสมผล โครงการฟื้นฟูสภาพจะไม่สามารถดำเนินการได้สำเร็จ หากไม่ได้แต่งตั้งผู้จัดการโครงการอาวุโสเฉพาะทางในระดับรัฐบาลเมือง นอกจากนี้ แนวทางที่เน้นพื้นที่เป็นหน่วยพื้นที่ (precinct) มีความสำคัญอย่างยิ่ง โดยพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่สามารถบริหารจัดการได้ (เช่น กลุ่มอาคารถนนหลายช่วงในย่านใจกลางเมืองอันเก่าแก่) จะถูกควบคุมและกำหนดเป้าหมายสำหรับการฟื้นฟูและการลงทุนในอสังหาริมทรัพย์ จำเป็นต้องจัดตั้งหน่วยงานเทศบาลเฉพาะทางเพื่อจัดการกับอาคารที่มีปัญหา ซึ่งอาคารที่มีปัญหาอาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของแนวทางแก้ไขเชิงกลยุทธ์ได้
การทุจริตและความไร้ประสิทธิภาพของรัฐบาลเมืองเป็นปัจจัยเสี่ยงสำคัญ ส่งผลกระทบเชิงลบอย่างร้ายแรงต่อโครงการฟื้นฟูเมืองชั้นในที่อาจเกิดขึ้น ในสถานการณ์เช่นนี้ ภาคเอกชนและโครงสร้างภาคประชาสังคมจำเป็นต้องมีบทบาทนำที่กว้างขวางและมีบทบาทเชิงรุกมากขึ้น ควบคู่ไปกับการดึงหน่วยงานเทศบาลที่มีประโยชน์ที่ได้รับการคัดเลือกให้มีส่วนร่วมในกระบวนการฟื้นฟูเมือง
กรอบการบริหารจัดการโครงการภาครัฐแบบบูรณาการ ระบบการกำกับดูแล แบบจำลองการฟื้นฟูเมืองชั้นในเชิงบรรทัดฐานใหม่
และข้อเสนอแนะของผู้เขียน ล้วนเป็นประโยชน์ต่อรัฐบาลเมืองที่เผชิญกับความท้าทายด้านความเสื่อมโทรมและปัญหาอาคารในเมืองชั้นใน
ผลลัพธ์ที่อาจเกิดขึ้นจากการฟื้นฟูเมืองชั้นในที่ประสบความสำเร็จคือการพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่นที่รวดเร็วขึ้น
อสังหาริมทรัพย์ในเมืองชั้นในที่ได้รับการดูแลอย่างดี รายได้ภาษีทรัพย์สินที่เพิ่มขึ้นสำหรับเทศบาล
รวมถึงการท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้น เส้นทางสู่ความสำเร็จนี้ยังอีกยาวไกลในเมืองส่วนใหญ่ของแอฟริกาใต้
